Jesteśmy społecznością, która kocha książki

"Zbędni" Wojciecha Chmielarza to opowieść o ludziach, którzy czują się bądź są postrzegani przez innych właśnie jako tacy. Opowieść przede wszystkim kryminalna, ale jednak gdzieś pod tymi gatunkowymi warstwami poruszająca czułe psychologicznie struny…

Karkonosze, okolice miasteczka Kowary, jesień. Sezon turystyczny dobiegł końca, dlatego Jasiek, dozorca okolicznego kempingu, jest bardzo zdziwiony, gdy jakaś obca kobieta wyskakuje mu przed maskę samochodu. A on nawet jej nie zauważył, póki nie było za późno… Mijają trzy tygodnie. Jaśka dręczą wyrzuty sumienia, policjantka Maria mocno się nudzi, a żeby nie wracać do pustego domu, zaczyna grzebać w pozornie nic nieznaczących sprawach… No i jeszcze małżeństwo, Alina i Mirek, właściciele hotelu, w którym niedawno coś się stało, borykają się z problemami finansowymi i nie tylko. Trzy, a raczej nawet cztery pozornie niezwiązane ze sobą historie… Jak się łączą? Co kryje każda z tych postaci? I co się stanie, gdy tajemnice w końcu wyjdą na jaw?

Muszę przyznać, że jest to bardzo klimatyczna proza, w której napięcie budowane jest umiejętnie, a informacje rozłożone są tak, że od początku intensywnie zastanawiamy się gdzie jest ten punkt połączenia i jak go obudować, by wszystkie kawałki układanki połączyły się w całość. Opowieść, która łączy kilka gatunków: zaczyna się od thrillera, zaraz dołączają motywy z kryminału, by na końcu jeszcze dołożyć trochę z sensacji. No i jest też warstwa ukryta - nienachalna warstwa psychologiczna i tematyka do refleksji - jeśli chcemy, to jest tutaj dużo do przemyślenia, jeśli nie, to i tak nadal jest to naprawdę zajmująca historia kryminalna. Bardzo bliska życiu zwyczajnych ludzi, znanym nam emocjom i problemom. Oceniam 8/10, więcej napisałam tu: https://www.kryminalnatalerzu.pl/2024/06/zbedni-wojciech-chmielarz.html

"Zbędni" Wojciecha Chmielarza to opowieść o ludziach, którzy czują się bądź są postrzegani przez innych właśnie jako tacy. Opowieść przede wszystkim kryminalna, ale jednak gdzieś pod tymi gatunkowymi warstwami poruszająca czułe psychologicznie struny…

Karkonosze, okolice miastec...

Rozwiń

Zwiń

“Czarny portret” to coś dla fanów powieści kryminalnych, które, prócz dobrej zagadki, przenoszą nas w czasie, uczą ważnego wycinka historii i zmuszają do własnych przemyśleń, własnych refleksji. Mam wrażenie, że nieco inna odsłona Julii Łapińskiej, choć cały czas zachowująca dla niej charakterystyczny styl i tę samą dwójkę głównych bohaterów - fotoreportera Kubę Kralla i policjantkę Ingę Rojczyk. To moje trzecie spotkanie z tą dwójką, ale nie martwcie się, jeśli ich nie znacie - po “Czarny portret” możecie sięgnąć również jak po powieść niezależną.

Tym razem historia przenosi nas nad morze, w okolice Kołobrzegu. Tam Kuba ma udokumentować fotograficznie pobyt emerytów nad morzem, jednak już pierwszej doby dochodzi do wydarzeń, które ściągają na miejsce również Ingę Rojczyk - jeden z emerytów zginął, a jego sporo młodsza żona w drodze, by zobaczyć się z policją, zniknęła. Obydwoje związani byli z rynkiem dzieł sztuki, więc czy i zbrodnia może być z tym tematem związana? I dlaczego w tej historii cofamy się też do roku 1944?

No właśnie, ta opowieść współczesna, która toczy się w roku 2015 raz po raz przeplata się z rokiem 1944. Z początku to właśnie ten drugi rok wydaje się ciekawszy - porusza zagadnienia, które miały miejsce w historii prawdziwej, jak bezprawny wywóz dzieł sztuki, jakiego dopuszczali się naziści, czy ośrodki Lebensborn, gdzie ciężarne rodziły dzieci na chwałę Hitlerowi, a polskie maluchy były germanizowane. Jednak z czasem i ta współczesne historia nabiera rumieńców, a intryga kryminalna mocno daje o sobie znać - czytelnik śledzi śledztwo Ingi i Kuby z zaciekawieniem, tym większym, że przy okazji dowiadujemy się trochę lokalnych ciekawostek. Całość prowadzona jest w stylu charakterystycznym dla autorki: surowym, uważnym, lekko reporterskim. Oceniam 7,5/10, więcej napisałam tu: https://www.kryminalnatalerzu.pl/2024/06/czarny-portret-julia-apinska.html

“Czarny portret” to coś dla fanów powieści kryminalnych, które, prócz dobrej zagadki, przenoszą nas w czasie, uczą ważnego wycinka historii i zmuszają do własnych przemyśleń, własnych refleksji. Mam wrażenie, że nieco inna odsłona Julii Łapińskiej, choć cały czas zachowująca dla niej chara...

Rozwiń

Zwiń

“Kruche szczęście”, druga książka szwedzkiej autorki Malin Stehn skierowana do dorosłego czytelnika, to thriller psychologiczny o całkiem zwyczajnych ludziach. W tej historii przyglądamy się nie tylko temu tytułowemu pojęciu szczęścia, ale i tej podstawowej komórce społecznej, jaką jest rodzina…

Historia rozpoczyna się w dniu ślubu Emily z Williamem, który ma połączyć od lat skłócone rodziny. Kiedyś obydwie bardzo dobrze się znały, a William był bliskim przyjacielem brata Emily, Erika. Jednak jedna noc osiem lat temu te relacje przekreśliła - chłopcy wsiedli po pijaku do samochodu i mieli wypadek, w którym jeden z nich ucierpiał mocniej niż drugi. Te zdarzenie przekreśliło szczęście rodzinne Erika, Emily i ich rodziców: Anniki i Matsa, to wtedy ich rodzina pękła. A teraz ślub ma być tym zdarzeniem, które może zapewnić nowy start. Niestety, szala przechyla się w drugą stronę - od początku wiemy, że wieczór dla kogoś zakończy się tragedią.

Wygląda na to, że Malin Stehn lubi się przyglądać ludzkim relacjom, emocjom, które sami dobrze znamy. I myślę, że trzeba mieć duże umiejętności, by właśnie tą zwyczajnością czytelnika zaciekawić! Punktem wyjścia historii jest moment pełen żywych emocji, a my przyglądamy się jaki ma wpływ na dalsze losy postaci. Historię poznajemy z perspektywy czterech członków rodziny Emily w dwóch czasach - podczas ślubu i w chwili wypadku. I te dwa czasy zmuszają nas, by spojrzeć na relacje rodzic-dziecko, a także na życie, w którym czegoś się żałuje. Oczywiście jest tu też historia kryminalna, nieco wyraźniejsza niż w poprzedniej książce autorki, która dobrze utrzymuje ciekawość czytelnika przez całą lekturę. Oceniam 7,5/10, więcej napisałam tu: https://www.kryminalnatalerzu.pl/2024/06/kruche-szczescie-malin-stehn-recenzja.html

“Kruche szczęście”, druga książka szwedzkiej autorki Malin Stehn skierowana do dorosłego czytelnika, to thriller psychologiczny o całkiem zwyczajnych ludziach. W tej historii przyglądamy się nie tylko temu tytułowemu pojęciu szczęścia, ale i tej podstawowej komórce społecznej, jaką jest ro...

Rozwiń

Zwiń

"Paląca obsesja" utwierdziła mnie, że moja miłość do twórczości Mike'a Omera jest dobrze uzasadniona! Jest to tom trzeci, ostatni serii z Abby Mullen, mimo tego, jeśli macie chęć, możecie po tę historię sięgnąć bez znajomości tomów wcześniejszych - wszystko co trzeba, by zrozumieć zależności postaci, jest tutaj wyjaśnione.

W okolicy Wyoming doszło ostatnio do kilku makabrycznych podpaleń - ktoś spalił domy na odludziu, a w każdym z nich był związany wcześniej człowiek… Abby Mullen jest pewna, że wszystkie te zdarzenia są sprawką jednego osobnika - Mosesa Wilcoxa, przywódcy sekty, w której się wychowywała. Wilcox już wcześniej udowodnił, że jest ekstremalnie niebezpieczny, teraz jednak Abby musi się z nim ostatecznie rozprawić – on groził jej dzieciom! Na miejscu zjawia się też FBI - profilerka Zoe Bentley i agent Tatum, którzy nie są chętni do współdziałania z Abby, choć myślą tak samo - te zbrodnie to sprawka jednego człowieka. Która z kobiet jest w stanie przewidzieć zachowania sprawcy na tyle, by w końcu, po tylu latach została mu wymierzona sprawiedliwość?

Przyznam, że bałam się spotkania Abby z Zoe, bohaterki innej serii tego autora. Bo Zoe to twarda kobieta, która lubi dominować, Abby jest bardziej emocjonalna, bardziej czuła. Na szczęście autor ich losy połączył doskonale - to ciągle Abby pozostaje główną bohaterką, Zoe jest ciekawym dodatkiem. W ogóle kreacje psychologiczne postaci są doskonałe - nie tylko tych dwóch kobiet, ale i samego Wilcoxa, który prezentuje nam swoją skomplikowaną, psychopatyczną osobowość. Intryga prowadzona tak, że gdzieś tak od środka książki po prostu NIE DA się odłożyć! Co za napięcie, co za emocje! Co za perfekcyjne zamknięcie historii. Jestem zachwycona, to najlepszy finał trylogii Omera z trzech, jakie napisał! Oceniam na mocne 8/10, więcej napisałam tu: https://www.kryminalnatalerzu.pl/2024/05/palaca-obsesja-mike-omer.html

"Paląca obsesja" utwierdziła mnie, że moja miłość do twórczości Mike'a Omera jest dobrze uzasadniona! Jest to tom trzeci, ostatni serii z Abby Mullen, mimo tego, jeśli macie chęć, możecie po tę historię sięgnąć bez znajomości tomów wcześniejszych - wszystko co trzeba, by zrozumie...

Rozwiń

Zwiń

Do serii kryminalnej Oblicza śmierci autorstwa Nory Roberts, którą autorka tworzy już od 29 lat pod pseudonimem J.D. Robb podchodzę czysto i wyłącznie rozrywkowo. Czytam ją już od dwóch bodajże lat, te najnowsze tomy i każdy kolejny przynosi mi niezły relaks. A w tym roku (2024) Wydawnictwo Świat Książki wzięło się za jej wznowienie dzięki czemu możemy uzupełnić braki w biblioteczce i w historii głównej bohaterki. “Sława i śmierć” to tom drugi, który w oryginale wydany był w 1995 roku…

Nowy Jork, niedaleka przyszłość. Eve, od kilku miesięcy rozkwitająca w szczęśliwym związku z Roarkiem, dostaje do prowadzenia kolejne śledztwo. Te jednak jest wyjątkowe, gdyż przydział przyszedł z góry, a sprawa będzie mocno medialna. Ofiarą morderstwa padła znana prokuratorka, która ponadto była bliską przyjaciółką rodziny komendanta policji… Przed Eve zatem trudne zadanie przepytywania świadków i grzebania w przeszłości kobiety, która za kratki wsadziła ogromną liczbę złoczyńców. Jednak czy na pewno o to chodzi? Gdy kilka dni później ujawniona zostaje nowa ofiara, sprawa staje w martwym punkcie, bo poza sprawcą zdają się nie mieć dosłownie nic wspólnego… Zatem jak znaleźć tego, kto dopuścił się tych zbrodni?

Intryga kryminalna, po tym jak zostaje zawiązana, zdaje się na trochę schodzić na drugi plan - autorka skupia się na Eve, na tym jak bohaterka zmienia się pod wpływem związku z Roarkiem. Jest tu więc dużo wątków romansowych, takich typowych dla takiego gatunku, co mnie samej, jako że romansów zwyczajnie nie lubię, dosyć przeszkadzało. W drugiej połowie powieści jednak wracamy do kryminału, a zagadka zaskakuje - osadzona na klasycznych zasadach dedukcji, wymusza na czytelniku refleksje, tematy, które aktualne były 30 lat temu, i które niestety aktualne są nadal. Oceniam 6,5/10, a więcej napisałam tu: https://www.kryminalnatalerzu.pl/2024/05/sawa-i-smierc-jd-robb.html

Do serii kryminalnej Oblicza śmierci autorstwa Nory Roberts, którą autorka tworzy już od 29 lat pod pseudonimem J.D. Robb podchodzę czysto i wyłącznie rozrywkowo. Czytam ją już od dwóch bodajże lat, te najnowsze tomy i każdy kolejny przynosi mi niezły relaks. A w tym roku (2024) Wydawnictw...

Rozwiń

Zwiń

“Mój dom” Tomasza Sablika to historia o miejscu, miejscu postrzeganym przez pryzmat bohatera nierozerwalnie z nim związanego...

Jest to pamiętnik Edwarda, teraz 22letniego młodego mężczyzny, który wrócił do domu rodzinnego ze swoją żoną Emilią. Są w nim sami, zamknięci, Emilia w jednym pokoju, Edward nocuje na górze, ale całe dnie spędza na dole, w piwnicy - kopie. Ma jakiś cel, jakąś misję, czegoś szuka. By odpocząć po tak intensywnym wysiłku fizycznym, by odciągnąć własne myśli, postanawia spisać swoją historię. I tak cofamy się o 11 lat, do 11letniego Edwarda, który w 2000 roku wraz z rodzicami zamieszkał w domu dziadków, TYM domu. Co znajdziemy w tej historii? Co doprowadziło Edwarda do miejsca, w którym jest teraz? I kim jest teraz?

Na wstępie wyjaśnijmy sobie wątpliwość dotyczącą gatunku - to nie jest horror ani powieść grozy. To coś bliższego realności, choć zawiera pewien element lekko magiczny, a może po prostu symboliczny? Dla mnie przede wszystkim to literatura piękna - jest to powieść zmuszająca do głębokich refleksji pisana pięknym stylem, językiem teoretycznie codziennym, ale który ma w sobie coś, co głęboko hipnotyzuje. Nie można się od tej książki oderwać! Dla mnie to była podróż sentymentalna, gdyż dzieciństwo Edwarda toczyło się w tych latach, w których toczyło się moje dzieciństwo, jednak niezależnie od wieku, każdy czytelnik znajdzie tu coś dla siebie, bo jest to powieść, którą można rozpatrywać na wielu poziomach – dosłownym, refleksyjnym i symbolicznym. Powieść głęboka, ale opowiadająca o tym, co sami dobrze znamy, dająca nam perspektywę, by spojrzeć na rzeczy inaczej. Książka o podstawowych wartościach, dzięki której jeszcze raz zastanowimy się, jak sami je definiujemy. Oceniam na mocne 8/10, więcej napisałam tu: https://www.kryminalnatalerzu.pl/2024/06/moj-dom-tomasz-sablik-recenzja.html

“Mój dom” Tomasza Sablika to historia o miejscu, miejscu postrzeganym przez pryzmat bohatera nierozerwalnie z nim związanego...

Jest to pamiętnik Edwarda, teraz 22letniego młodego mężczyzny, który wrócił do domu rodzinnego ze swoją żoną Emilią. Są w nim sami, zamknięci, Emilia w jednym po...

Rozwiń

Zwiń